سلام....

چه بگویم که نگفته درد شرمند بودنم بروز کرده، درد و  غم این غفلت همیشگی که بدجور در نگاه و وجودم خونه کرده.... همه می گن نه خدا مگر چه توقعی از ما داره، همین قدر که انسانیم خوبه... چه می دونم... می گن متوسط هم که باشیم و حتی کمتر هم خوبیم... من حرفم را به حرف آنها بسپارم یا به این حرف که گفتی این بهترین و برترین موجودیه که می تونه وجود داشته باشه...

یاد زمان هایی می افتم که تو گرفتاری می افتم و یا منتظر چیز خوبی هستم... بهترین رو ازت می خوام، میگم می دونم بدم ولی تو کمک کن و دست مارو بگیر و تو چه عاشقانه، خالصانه، بی هیچ منت، بی هیچ چشمداشتی، بی هیچ برو برگردی خیر و مصلحت مارو دودستی تقدیممون کردی که حقا همه چیز رو مدنظر داری....

حالا به روز عادی که برگشته ام.... وای من.... حتی رویم نمی شود صدای ذهن خودم را بشنوم، حالا با بلندترین صدای ممکن موزیک می نویسم که نشنوم صدای این کیبورد و کلمات را... مبادا بپیچم از درد و شرمندگی و بدی به خودم... با اینکه تابستونه ولی اینجا یه تپه برف جامونده که سرمو تا جای ممکن زیر آن کرده ام....

نمی دانم چه کنم، چگونه باشم، چگونه این بحران زندگی کمی دور از تو را بگذرانم و طاقت بیاورم، خدایا به خنده ها و سرپایی ظاهریم نگاه نکن، به خودت که همه چیزم هستی من داغون داغونم و  حالم از بد بندگی کردنم اصلا خوش نیست، من بی خیال نشدم، بی خیال انسانیت و مسلمان بودن ولی این دنیا، امان از دنیا و آدمها و هوس و خود ضعیفم....وای...

به فریاد این بنده ی غافل برس، به داد همه مان.... 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: